Tariflerimizden...

​

Yemek kültürü, toplumların kimlik yapılarının şekillenmesinde en önemli unsurlardan biridir. Mecazi anlamda, bizim gibi farklı coğrafi bölgelerden gelenler için... bir yerden başka bir yere dağılmış topluluklarda çok farklı mutfaklar arasında etkileşimlerin olacağı açıktır. Bizim durumumuzda ise farklı coğrafi kültürlerden alınan tariflerde, yıllar içinde tamamen özgün bir lezzet geliştirilerek bir sentez yapıldığını görüyoruz.

​

Hamurumuz, Sefarad, İtalyan, Yunan, Osmanlı, Orta Doğu ve Balkan mutfaklarının keyifli bir karışımıyla yoğrulmuştur.

​

Örneğin, "Pırasa Köftesi" yaparız... Ama bizimki Sefarad Yahudilerinin yaptığı köfteden farklıdır. Örneğin, "Patlıcanlı Kıymalı Börek/Poğaça" yaparız. Yahudi mutfağındaki "Börekitas" ile sıkça karıştırılır. Benzer... ama aynı değildir... Bu börekle birlikte küçük bir tuzlu balık parçasını çiğnemek... Aynı lokmada hem balık hem et tüketebilmek için hazırlanmış, ritüel niteliğinde keyifli bir tat... Örneğin, "Mafiş Tatlısı" yaparız. Arnavutlar da aynısını yapar... vs... vs...
Aslında hazırlanan tariflerimizin mistik ritüel pratiklerinde belirli rollere sahip olduğu görülebilir. Takvimimizdeki özel günlerde yemeklerimizi belirli bir sırayla, mistik ve sembolik işaretlerle sunmak önemlidir.

​

Bunun yanı sıra, bir araya geldiğimizde sonuçlarının çözümsüz olacağı baştan belli olan tarifler üzerine çeşitli tartışmalara gireriz. En doğru ve lezzetli tariflerin uygulanmasının yalnızca kendi büyüklerimizden geldiğini iddia etme alışkanlığımız vardır.

​

Tabii ki; herkesin annesinin yemeği en iyisi, en lezzetlisidir. Bizimkiler yalnızca unutulmaması umulan birkaç hatırlatma ve örnek olacaktır.

​

Can Karakaş